[fuse. Review] – 1+1=3 (เรืองรวี บริพัตรโกศล, 29.59 นาที)

*มีการเปิดเผยเนื้อหาและตอนสำคัญ

“มิน” เด็กที่ไม่ชอบเข้าสังคม ได้มาพบกับ “พราว” ที่เพิ่งย้ายมาอยู่ข้างบ้านมิน ทั้งคู่ได้เริ่มสัมพันธ์ความเป็นเพื่อนมาเรื่อย ๆ และใช้เวลาอยู่ด้วยกันจนเป็นเพื่อนสนิทกัน มาวันหนึ่งมีเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งสองคนมีระยะห่างต่อกัน ความรู้สึกทั้งสองจึงเปลี่ยนไป ทำให้เกิดเหตุการณ์ต่าง ๆ มากมายตามมา

…..

เด็กสาวทั้งสองโคจรมาเจอกัน แล้วสานสร้างความสัมพันธ์อย่างแนบแน่น อัน “อสมมาตร” ไปจากบรรทัดฐานทางสังคม สุดท้ายเรื่องราวจึงจบลงในแบบไม่คาดคิด

“พราว” เด็กสาวที่เพิ่งย้ายบ้านเข้ามาอยู่ในละแวกบ้านของ “มิน” เด็กสาวผู้เก็บตัวและโดดเดี่ยวตัวเอง แต่ชื่นชอบในการถ่ายรูป พราวได้เดินเข้าสู่ชีวิตของมิน เนื่องด้วยทั้งคู่ยังเป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนกันอีกด้วย พราวได้พามินไปพบเจอกับชีวิตอันรื่นรมย์ ที่มินไม่เคยพบเจอมาก่อน

โดยพราวพามินออกจากกรอบในชีวิตประจำวันอันน่าเบื่อ ด้วยการพากันโดดเรียน จนทั้งคู้เกิดความผูกพันกันยิ่งกว่ามิตรภาพฉันท์เพื่อน

แต่แล้วโชคชะตากลับจับทั้งสองคนแยกทางกัน เมื่อทั้งคู่ขึ้นชั้น ม.4 พราวสอบเข้าโรงเรียนตามที่หวังไว้ได้ แต่มินพลาด แผนการที่วางไว้ว่าจะเป็นทั้งเพื่อนบ้านและเพื่อนเรียนมีอันต้องพับไป ชีวิตของมินจึงต้องโดดเดี่ยว เพราะไม่กล้าคุยกับเพื่อนคนอื่น ๆ ที่ไม่ใช่พราว ส่วนพราวนั้นต่างออกไป เธอมีมนุษย์สัมพันธ์ พร้อมเปิดรับเพื่อนใหม่ทุกคน และยังใช้ชีวิตในโรงเรียนแห่งใหม่อย่างสนุกสนานไปตามประสาวัยรุ่น

มินได้แต่เฝ้ารอให้พราวกลับมาหาเธอ ใกล้ชิดสนิทสนมกับเธออีกครั้ง

ด้วยความกำกวมในความสัมพันธ์ระหว่างมิตรภาพหรือในเชิงชู้สาว ว่าเป็นอย่างไรกันแน่ แต่เนื่องด้วยยังเยาว์วัย มินยังไม่มีภาษาที่พร้อมถ่ายทอดความรู้สึกหวั่นไหวดังกล่าวแก่พราว จนเธอถึงกับจำลองภาพของพราวขึ้นมาในโสตประสาท เหมือนกับกล้องถ่ายรูปของเธอเอง

สุดท้ายแล้ว เมื่อพราวตัดสินใจกลับมาคืนดีกับมินอีกครั้ง มินจึงตัดสินใจไม่ปล่อยให้พราวห่างจากเธอไปอีก