พ่อแม่ที่เอาใจใส่ลูกอย่างสุดๆ ก็ใช่ว่าจะไม่มีปัญหา กรณีตัวอย่างที่น่าศึกษาก็เช่น นายพร (อนันต์ บุนนาค) ใน “ลมหายใจ สายน้ำ และความรัก” หนังไทยปี 2546 หนุ่มไม่เอาถ่านที่สร้างตำนานรักแห่งคุ้งน้ำ เขาเกิดมา เพื่อรอรัก “น้อย”ญาติผู้น้อง ไม่ว่าเธอจะผ่านชายมาแล้วเท่าไหร่ เขาก็เฝ้าแต่รัก และรักกระทั่งลมหายใจสุดท้ายของชีวิต พร้อมกับขวดเหล้า การยึดความรักเป็นสรณะแม้จะทุกข์ทรมาน แต่กลับทำให้ชีวิตของพรดีขึ้นทุกครั้งที่มีความหวัง และสมหวัง ยิ่งช่วงหลังที่เขาได้ครองรักกับน้อยถึง 5 ปี ทั้งสุขภาพกายสุขภาพใจ หน้าที่การงานของเขารุ่งขึ้น รุ่งขึ้น จนพ่อแม่ปลี้มใจอย่างที่เคยเป็นมาก่อน แต่แล้วจู่ๆ ผัวเก่าของน้อยก็มาขอทวงเมียคืน พรจึงได้รู้ (ยอมรับความจริง) ว่า ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ในความรู้สึกของน้อยยอดดวงใจของเขานั้น รักเขาเช่นเดียวกับน้องสาวที่มีต่อพี่ชายแท้ๆเท่านั้น ดังนั้นหลังจากวันนั้นเขาจึงทิ้งตัวเองลงไปในขวดเหล้า และไม่ขอเป็นผู้เป็นคนอีกต่อไป / บุคคลประเภทไม้เลื้อยนั้น แม้จะมีความรักที่สมหวัง รักกันอย่างดูดดื่ม ไม่มีอะไรมาพรากจากกันได้นอกจากความตาย นั่นกลับทำให้เขายิ่งตกอยู่ในความเสี่ยงอย่างเหลือเกิน / หากเขายึดเอาคนรักเป็นแหล่งที่พึ่งพิงทางใจอย่างเข้มข้น (Highly Narcissistic or highly dependent) และ เพราะหากวันหนึ่งคนรักเกิดมีอันเป็นไป หลักยึดนี้ล้มครืนลงวันใด โอกาสที่เขาจะล้มตามจึงมีแนวโน้มสูง เช่น Dead Leaves หนังเล็กๆ แสนหม่นหมองเศร้าสร้อย แต่งดงามเหลือเกิน (จากฝีมือการเขียนบท และ กำกับของคอนสแตนติน เวอร์เนอร์) ลอร่า ที่จู่ๆ ก็ล้มหัวฟาดพื้นตาย ทิ้งให้หนุ่มโจอี้กลายเป็นโรคประสาทซึมเศร้า และมีความคิดว่า แม้ลอร่าจะสิ้นลม แต่ร่างของเธอก็ยังอยู่ ยังไม่ได้หายไปไหน เขาจึงรีบนำร่างไร้วิญญาณนั้นห่อด้วยผ้าปูเตียง แล้วแบกเดินหนีลงมาทางบันไดหนีไฟ แล้วแบกขึ้น รถขับพาไปตระเวนที่ไหนต่อไหน แบกขึ้นแบกลงไปพักตามที่ต่างๆ จนศพเริ่มจะบวมเป่งเน่าเปื่อย เขาก็ยังรักยังหลงของเขาอยู่อย่างนั้น อย่างไม่ยอมปล่อยวางใดๆทั้งสิ้น