1. การนำบทสนทนามาจากในหนังที่เคยดู โดยเฉพาะคำพูดของคนในอาชีพต่าง ๆ เช่น “ผมทำเต็มที่แล้ว” (เมื่อหมอบอกกับญาติ ๆ คนไข้ ที่เพิ่งผ่าตัดเสร็จ) หรือ “ที่นี่ที่ไหนอะ?” (เมื่อฟื้นขึ้นมาจากการหมดสติ) ซึ่งมักจะเป็นถ้อยคำซ้ำ ๆ เดิม ๆ นอกนั้นก็จะเจอแบบที่ฟังแล้วมันไม่ปะติดปะต่อหรือรู้สึกสะดุด ๆ ไดอาลอคทั้งหลายจึงดูไม่เนียนไม่น่าเชื่อถือ

2. พยายามยึดติดกับสิ่งที่เขียนมาในกระดาษ ทั้ง ๆ ที่มันเป็นภาษาเขียนไม่ใช่ภาษาพูด มันไม่เป็นธรรมชาติ แต่ก็เคี่ยวเข็ญให้นักแสดงพูดออกมาอย่างนั้นโดยไม่ยืดหยุ่น การแก้ปัญหาก็คือ

1. หาโอกาสไปทำความรู้จัก ไปคุยด้วยหรือแม้แต่ไปสังเกตผู้คนในอาชีพต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นแพทย์ ทนายความ เซลล์แมน หมอนวด ชาวนา กรรมกร ขอทานฯลฯ เพื่อได้เรียนรู้วิธีคิด วิธีพูด บุคลิกลักษณะ ฯลฯ

2. ทั้งผู้กำกับและนักแสดงควรมีการซักซ้อมบทสนทนา เพื่อช่วยกันพัฒนาบทพูดให้มีความยืดหยุ่นเพื่อให้เข้าปากของนักแสดงแต่ละคน ที่จะพูดและแสดงอย่างสมจริงอย่างเป็นธรรมชาติ